دل

کوچیک که بودیم چه دلهای بزرگی داشتیم.
حالا که بزرگیم چه دلتنگیم.
کاش دلامون به بزرگی بچگی بود.
کاش همون کودکی بودیم که حرفاش رو از نگاش می شد خوند.
کاش برای حرف زدن نیازی به صحبت کردن نداشتیم.
کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود.
کاش قلبها در چهره بود.
اما حالا اگه فریاد هم بزنیم کسی نمی فهمه و دل خوش کردیم که سکوت
کردیم.سکوت پر بهتره از فریاد تو خالیست.
سکوتی رو که یه نفر بفهمه بهتر از هزارتا فریادیه که هیچ کس نفهمه.
سکوتی که سرشار از ناگفته هاست.
ناگفته هایی که گفتنش یه درد و نگفتنش هزاران درد داره.