باید بروم ...

باز هم نرم و آهسته از متن تاریکی ها می گذرم  

و پشت همان هزار پیچ همیشگی برای آسمان ، 

شمعی روشن می کنم 

و به جای همه شمع ها از پروانه های سوخته ، عذر می خواهم. 

بغض را به پاس الفت دیرینه ، می گذارم بماند دیرتر از همه برود  

اما حرف من ، چون کاغذ مچاله ای در باد می دود 

نمی دانم کجای این بی کجایی پر شتاب آرام می گیرد . 

باید بروم  

باید دست های بی روز و بی عشقم را از این همه تلاطم رها کنم  

تا دورترین جاده های بی شب و بی تمام ، ماه را بیدار کنم. 

باید بروم  ......