و مرا یاد کن

و مرا یاد کن

و مرا صدا کن که صدای تو خوب است

صدای تو سبزینه‌ی آن نگاه عجیبی است

که در انتهای صمیمیت حزن می‌روید.

و من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنها ترم.

بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است

و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیشبینی نمیکرد

و خاصیت عشق این است